بر اساس آیات قرآن کریم نخست همه وارد جهنم می شوند تا بهشتیان بیشتر قدر بهشت را بدانند.

بر اساس آیه های ۷۱ و ۷۲ سوره مبارکه مریم این گونه است و این وعده ای حتمی است.

دقت فرمایید که همه وارد جهنم می شوند و نه وارد آتش آن. یکی از دلایلش می تواند این باشد که آنانی که خداوند در آیه ۷۲ می فرماید که از جهنم نجات می بخشیم، بدانند که از چه عذاب هولناکی رهایی یافته اند.

پرسشی که در این جا مطرح می شود این است که با وجود این که پرهیزگاران تنها وارد جهنم می شوند و نه وارد آتش آن، چرا خداوند مهربان از واژه نجات استفاده می کند و می فرماید پرهیزگاران را نجات می بخشیم. دلیلش این است که آتشی که در این دنیا با آن سر و کار داریم بر اساس آیات قرآن جزء نعمات الهی است ولی آتش جهنم که خشم و غضب خداوند آنرا برافروخته و هیزمش مردم و سنگ ها هستند، حتی دیدنش و شنیدن صدایش جانکاه است.

برای رسیدن به حقیقت باید از باطل ها به سلامتی عبور کرد. کسی که تاریکی، سرما، بیماری، گرسنگی، و تشنگی را لمس کرده بهتر و بیشتر قدر روشنایی، گرما، تندرستی، و سیری را می داند. بدین گونه شیرینی نعمت های بهشتی برای نجات یافتگان از دوزخ بیشتر می شود. در آیات قرآن مجید در وصف بهشت آمده است که در آن صدای زبانه کشیدن آتش جهنم شنیده نمی شود. وای به حال آنان که درون آتش قهر و غضب خداوند قرار می گیرند. خداوند مهربان ما را جزء پیروان راستین اهل بیت علیهم السلام قرار دهد و از یاران بهشت گرداند.

اما حسین علیه السلام چراغ هدایت و کشتی نجات است و  آیه ۷۲ سوره مریم (علیها السلام) وعده نجات پرهیزگاران داده شده است.

حدیث کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا یعنی در هر جا و هر زمان مبارزه بین سپاهیان حق و سپاهیان باطل وجود دارد و این که تا کجا و تا چه اندازه از سپاهیان حق طرفداری کرده و به آنها یاری می رسانیم عیار حسینی بودنمان را نشان می دهد. هنوز هم بانگ هل من ناصر ینصرنی حق بلند است و اهل باطل برای شنیده نشدن آن از همه توان خود استفاده می کنند.